Een jaar geleden sneeuwde het. Op de dag dat onze Skye werd geboren. Ons eigen sneeuwwitje. Op de meest knusse dag die ik ooit met Scott heb gehad, maar de bevalling was een hel.

Lekker cocoonen

Begin november begon mijn verlof. Een heerlijke tijd om vrij te zijn en ik was heerlijk kneuterig bezig met Scott en het huis in kerstsferen te brengen. Zondag 10 december begon het ‘s middags te sneeuwen. Hans had een afspraak buiten de deur. Een heel fijn idee met die sneeuw vond ik het niet omdat ik al een paar dagen over tijd was. Maar ach. We zouden het wel overleven, ik dacht nog niet aan de bevalling. Die dag had ik een super gezellige tijd met Scott. Hij knuffelde non stop met de babybuik en speelde babydokter met zijn dokterssetje. Ik heb wel 100 prikjes op mijn bolle buik gehad. Ondertussen genoot ik met volle teugen van ons kersthuis met kerstmuziekjes op de achtergrond.

Hans was nog onderweg naar huis. Dat duurde natuurlijk allemaal wat langer met de vallende sneeuw. Rond een uur of drie/vier vlak voordat hij thuis kwam had ik een enorme kramp in mijn buik. Zo hard dat ik mezelf even niet onder controle had en waardoor op ging zien tegen wat er misschien allemaal nog zou komen die dag. Gelukkig bleef het niet te lang duren. Daarna kon ik Scott gewoon weer in zijn snowboots en sneeuwpak hijsen zodat hij met Hans in de sneeuw kon spelen zodra die thuis kwam. Scott genoot ervan en was niet te stoppen in de sneeuw. Ik keek vanachter het raam hoe hij op zijn loopfiets door de sneeuw ploeterde en hoe ze samen de lelijkste sneeuwpop ooit maakten. 

Vals alarm?

Omdat het bij nog een felle kramp, rond etenstijd, bleef, dacht ik dat het misschien een soort hevige voorweeën zouden zijn. We keken lekker tv die avond en Hans ging nog even met de hond naar buiten even tegen half twaalf. Ik ging alvast naar bed. Ik had mijn hoofd nog niet op mijn kussen gelegd of ik had weer zo’n vreselijke kramp. Ik kon ze nog weg ademen. Hans appte ik ondertussen elke keer dat ik een wee had. Er zat steeds maar een paar minuten tussen. Ik raakte in paniek. Het was pats boem aan. Het romantische beeld dat ik had van een natuurlijke bevalling, met een rustige opbouw: daar was geen sprake van. Hans liep eerst nog even snel langs mijn moeder om haar te informeren dat het was ‘begonnen’ zodat ze standby kon staan om bij Scott te blijven.

Meteen bellen

Toen hij even later thuis was, moest hij van mij meteen de verloskundige bellen. Ze konden de pot op met hun bel-instructies. Ik had het niet meer. Ik probeerde een warme douche maar stond er onder te rillen als een rietje door de pijn. Omdat Scott’s bevalling (een inleiding) al snel ging en gezien mijn toestand, in combinatie met de sneeuw, was de verloskundige blij dat we al belden. Ze was een andere bevalling aan het afronden en we zouden elkaar treffen in het ziekenhuis bij ons in Amsterdam Noord.

Geen plek in de herberg

Zij was er eerder dan ons en checkte of er wel plek was in het Boven IJ ziekenhuis, waar Scott ook is geboren. In de weken voor mijn verlof was er al steeds in het nieuws dat het zo druk was met bevallingen dat mensen soms weggestuurd werden omdat er geen plek was. Een vrouw beviel zelfs op de A10. Anderen moesten zelfs uitwijken naar Zaandam en Almere. We grapten dat ons kind onder geen beding in een andere gemeente zou geboren worden. Dan nog liever op de A10. 

En ja hoor. Vlak voor we het parkeerterrein opreden, kregen we een belletje van de verloskundige. Ze was er en er was geen plek voor ons. We moesten doorrijden naar het OLVG in Amsterdam Oost. Zij kwam achter ons aan. De rit door de IJ-tunnel met weeën heeft nog nooit zo lang geduurd. Ook de lange gang van het OLVG naar de lift leek oneindig te duren. Hans moest bellen met de nachtportier om open te laten doen en die vroeg waar we moesten zijn. Hans wist het even niet meer en ik riep in een wee: “naar de kraamafdeling, sukkels!”. In het OLVG kregen we een ruime kamer en ik begon maar wat te drentelen. In afwachting tot de verloskundige zou komen. Ik heb haar vervloekt in die tien minuten die ze pas na ons kwam. 

Aan de bak

Ze begon meteen met de controle hoe ver ik was: vrijwel volledige ontsluiting. Mijn beeld van hoe de bevalling verder zou gaan viel nog verder in duigen. Er was geen tijd meer voor de medische vereiste controles voor de pijnbestrijding. Ik was echt boos en heb als een klein kind zitten zeuren dat ik echt niet zonder kon. De verloskundige, haar stagiaire en Hans hebben me uiteindelijk overtuigd te gaan liggen en het te laten gebeuren. Maar ik was nog steeds boos van binnen. De hele verdere bevalling leek het wel alsof mijn lijf door mijn onrust precies contra deed aan wat het moest doen. Ik vond het echt een hel deze bevalling, ook al was die maar 1,5 uur vanaf het moment dat het echt begon. Nog geen 20 minuten nadat we in het ziekenhuis aankwamen, werd Skye geboren. Met drie keer persen in acht minuten. Ik heb me daar toch een oerkreten bij gelaten. Ik kon me niet beheersen zoals vorige keer bij Scott. Toen ik al mijn energie en kracht in het persen kon omzetten.

Ik zat nog zo vol adrenaline dat ik de hele nacht niet heb kunnen slapen maar naar onze kleine Skye heb gekeken. 36 cm lang en 3604 gram zwaar. Voordat we konden slapen moest ze wel nog wat extra test en aan de zuurstof omdat ze iets zuurstof in het bloed tekort kwam. En het was onduidelijk wanneer mijn vliezen nou gebroken waren. Dus ze namen het zekere voor het onzekere. 

De ontmoeting met Scott

Mijn moeder was de hele nacht bij ons thuis bij Scott gebleven. Heel bijzonder is dat hij rond één uur ‘s nachts wakker was geworden. Precies op het tijdstip dat Skye werd geboren om 01:08 uur. Typerend voor de band die ze nu hebben: ze zijn zo gek op elkaar. 

Hans haalde de volgende ochtend Scott en oma op. Hij vertelde haar naam. Toen hij de ziekenhuiskamer binnen vroeg hij: “Waar is Skye”? Alsof het de gewoonste zaak van de wereld was. Hij aaide over haar bolletje. En ging over tot de orde van de dag met de ballon die hij had gekregen. Daarna zouden nog heel veel kusjes en knuffels volgen! 

Toen we net met Skye weer thuis waren, barstte de sneeuw pas echt los. Nog meer sneeuwpret voor Scott en rustige eerste kraamdagen voor ons, omdat niet iedereen door de sneeuw naar Amsterdam wilde komen.