Eerst wilde ik een uitgebreid blog schrijven over welke keuzes we maakten voor onze bruiloft. Vandaag alweer tien jaar geleden. Jep, in het pre-instagram en pinterest tijdperk. En toch hebben we er een toffe bruiloft weten te maken! Zou ik nu dingen anders doen? Wellicht. We zijn tien jaar verder. Tien jaar waarin je jezelf verder ontwikkelt en nieuwe trends voorbij komen. In plaats van een hele beschouwing van onze keuzes toen en wat ik nu anders zou doen, besloot ik een heel ander blog te schrijven (want ach, de foto’s spreken voor zich toch?). Ik deel leuke weetjes over onze bruiloft. Zodat wij ze ook niet kunnen vergeten als we oud en grijs zijn. 

• Voor de grote dag heb ik – als ketting nagelbijter – mijn nagels laten groeien. Twee weken heb ik nette vingers gehad, daarna moest het er weer af. Hans had gezegd dat ie anders niet zou trouwen. Daar durfde ik het natuurlijk niet op te gokken. En als ik nu de foto’s terug zie, ben ik blij dat ik er niet met afgekloven vingers op sta.
• De groene Landrover Discovery van mijn zus en zwager was onze trouwauto. Mijn zwager Helmuth was die dag onze chauffeur.
• De daggasten werden van Amsterdam naar Alphen aan den Rijn vervoerd (en weer terug) omdat daar het burgerlijk huwelijk plaatsvond. Bijna hadden we moeten trouwen zonder onze gasten want het leek even of de oude Colombiaanse bus die we hadden gehuurd voor het vervoer panne kreeg. Gelukkig kwam ie met horten en stoten weer op gang.
• Voor het burgerlijk huwelijk ontstond er lichtelijk paniek bij een paar van mijn familieleden, want waar was nou mijn andere zwager Anton zo vlak voor het huwelijk gebleven….? Toen we binnenkwamen voor het burgerlijk huwelijk, volgde de ontknoping: in een toog en al liep hij voorop. Wij hadden hem voor een dag tot trouwambtenaar laten benoemen omdat we geen toespraak wilden enzo van iemand die we niet kenden.
• Mijn vader moest voor de foto nog een keer doen alsof hij zijn handtekening als getuige zette. Hij was de fotografe te snel af.
• Na het huwelijk had Hans zijn broer en schoonzus duiven geregeld om uit te laten vliegen. Dit was een verrassing voor ons. Maar ik ben als de dood voor vogels. Dus ik hem mijn vogel door mijn vader laten wegvliegen (sorry Bert, Leonie!).
• Mijn kleine neefjes en nichtjes waren onze bruidsmeisjes en -jonkers. Mijn moeder naaide de zachtblauwe jurkjes voor de meisjes. Mijn oudste nichtje bracht de ringen tijdens het burgerlijk huwelijk en speelde op de piano tijdens de kerkdienst.
• Hans had stiekem geregeld dat mijn vioollerares (van toen ik in een ver verleden dat instrument bespeelde) kwam spelen tijdens de kerkdienst.
• Op ondermeer de liturgie en de servetten bij het diner stond het teken van geloof, hoop en liefde. En niet zomaar een variant: de variant die mijn vader en moeder speciaal hadden laten schetsen voor en uitsnijden in het houtwerk op hun Lemsteraak ’t Goudhaentje. Wij voegden onze namen eraan toe.
• De fotoreportage wilden we niet in een parkje op de grachten. We wilden geen te liefelijke plaatjes maar wat stoerder. Mijn roots liggen op de NDSM. De perfecte plek voor onze trouwshoot dus! Toen mijn vader (die net als zijn vader – die voor voorman was op de NDSM werkte) de trouwfoto’s zag, vertelde hij dat wij op een aantal foto’s precies onder het kantoor van zijn vader hadden gestaan. Van mijn opa die ik nooit had gekend. Hoe bijzonder is dat..!
• Het diner en de (avond)receptie was op de Pollux. Een oud opleidingsschip voor de zeevaart dat tot een paar jaar daarvoor altijd in het Westerdok bij het Centraal Station had gelegen. Het was ondertussen verplaatst naar de NDSM. We hadden het hele schip tot onze beschikking maar het was die voorjaarsdag zo fijn dat we tot in de late uurtjes heerlijk op het dek konden blijven met uitzicht op het IJ. De kids hadden benedendeks tot hun beschikking en waren daar aan het keten. Enorm bezweet gingen ze naar huis. Ik vraag of de gehuurde kostuumpjes voor mijn neefjes ooit weer schoon zijn geworden. Ach, ik heb niks meer van de verhuurder gehoord, dus dat zal vast goed zijn gekomen!
• We hadden geen band op de bruiloft. In plaats daarvan huurden we een mannen chanty koor in die alle klassieke scheepsmanliederen zongen. Ze zouden een uurtje blijven maar vonden het zo leuk om eens op een bruiloft op te treden dat ze langer bleven en bleven borrelen.
• In plaats van een gastenboek konden de gasten een videoboodschap inspreken. Hoe later de avond, hoe joliger de boodschappen. Er kwam een heus ABC, he Marian! Ik ben naarstig op zoek naar de dvd in de kelder, die gaan we snel weer eens kijken!
• De taart was van de Taart van mijn tante, een begrip in Amsterdam en omstreken. We hadden twee smaken: de chocolade taart en de Zweedse prinsessentaart. Hij was zo zwaar dat hij verplaatst moest worden door mijn broer en zwager. Die laatste hield daar een winkelhaak aan zijn pak over die hij speciaal voor onze bruiloft had gekocht.
• De volgende dag gingen we de restant van de taart ophalen. Eenmaal bij de Pollux zei het personeel dat er nog meer van ons stond. Wij hadden geen idee wat dat kon zijn. Wat bleek: we waren de bedankjes vergeten uit te delen. We hadden roze en blauwe ‘labello’s’ met ons huwelijkslogo laten bedrukken. Oops, opeens hadden we dus nog honderden van die dingen. Wij zijn tot in lengte van dagen voorzien van lippenbalsem! Af en toe delen we ze uit aan visite of vraagt familie om nieuwe omdat die van hen op is.
• En het minst leuke feitje: op zo’n twee weken na is mijn vader een jaar na de bruiloft plotseling overleden. Ik ben zo blij en dankbaar dat hij er bij was op onze dag. Hij en zijn vrienden hebben genoten die dag. Mijn vader sprak altijd met iedereen en vroeg je het hemd van het lijf. Een echte gangmaker. In de weken na de bruiloft hoorde ik van collega’s, vrienden, etc die mijn vader niet kenden dat ze zo’n leuke avond hebben gehad mede door de gezelligheid (lees: geouwehoer) van mijn vader. Mooie herinneringen dus….
• We kregen vooral veel envelopjes met mooie bijdragen. Die hebben we voornamelijk gebruikt voor ons net opgeleverde huis (twee weken voor de bruiloft). We kregen ook een strijkplank (die ik nog steeds gebruik ;-)). Van de naaste familie kregen we ook een hele mooie map vol wensen. Het meest flauwe (maar ook wel weer leuke) cadeau van de avond was de kist vol met 5 centjes van Hans’ voetbalteam. Zij hadden hun bijdragen in die muntjes bij ons ingeleverd haha. Het was een lekker zware doos zoals je begrijpt! Wil je iemand cadeau geven voor een bruiloft of andere memorabele gelegenheid? Dan is een DIY geldboom voor een bruiloft ook erg leuk!

Het begin van de dag: die ellendige knoopjes vastmaken

Zo lief. Klein nichtje helemaal onder de indruk!

Daar komt de bruidegom… jemig, wat een broekie nog!

First kiss…

Met papa en mama

Die twee proosten nu op ons daar boven…! #bestfriends

Oude stadhuis in Alphen aan den Rijn

Zwager als trouwambtenaar

En toen werd het serieus…

Kom je niet meer van af!

Boeketje is veel interessanter!

Voor de bijl!

Dit was dus nep ;-))

Oh, vogels vind ik dus echt dood eng! Zelfs witte tortelduiven…!

All together now

De feestbus haha!

Liefde voor mijn vriendinnen!

Onze trouwreportage maakten we op de NDSM-werf

Boeketjes van de bruidsmeisjes

Oef, tijdens het kerkelijk huwelijk hadden we zo te zien toch meer zenuwen nog!

Daar ging de lekkere Taart van mijn tante!

Het bezoek voor de receptie begint binnen te druppelen

Zo blij met de foto’s waar mijn vader nog op staat!

Deze prachtige bos en bloemstukken hadden eerst in de kerk gestaan en gelegen en werden daarna naar onze avondlocatie gebracht. Omdat we snel daarna op huwelijksreis gingen werden de prachtige bloemen verdeeld onder de gasten.

Nog zo’n lief vriendinnetje..!

Misschien wel mijn dierbaarste foto ooit!