Een paar weken geleden lag in heel Nederland sneeuw, behalve in Amsterdam. Als een hater van sneeuw en kou vond ik dat niet erg. Totdat ik alle foto’s van kindjes elders in het land in de sneeuw zag. Dat wilde ik ook met Scott! En zo geschiedde een weekendje Winterberg. Was het een succes? Ja en nee. Lees het hier:

Dag 1: de roadtrip naar Winterberg

Op donderdag tegen 13:00 uur in de middag vertrokken we, en rond een uur of half vijf kwamen we in het gehucht aan waar ons hotel stond (Kirchhundem). Een gigantisch hotel met een papegaai en vogels in de lobby. We waren die donderdag zo’n beetje de enige gasten in het grote pand. De man achter de balie was niet veel later ook onze ober in het restaurant.

Scott had ruim twee uur lang geslapen, we vertrokken precies rond de tijd dat hij normaal gesproken naar bed gaat voor zijn middagslaapje. Daarna hielden we ‘em zoet met een nieuwe brandweerauto, wat te snaaien en spelletjes op de iPad. De laatste 15 minuten van de reis heeft hij zich vermaakt met zijn eigen tenen.
wintersport winterberg
Hans at die avond schnitzel en Scott en ik zaten aan de rosti, hoe typisch kun je het krijgen. Na het avondeten gingen we terug naar de kamer. We constateerden dat de bodem van het campingbedje ruk was en dat Scott maar tussen ons in moest slapen. Wij hadden dus ook een korte avond.

Dag 2: waarom deden we dit ook alweer?

Gelukkig hadden we een tip gekregen voor een prima slee-plek in Winterberg waar je niet voor sokken wordt geskied of geboard. Daar aangekomen stonden er nog geen handjevol auto’s. We hadden verhalen gehoord over hoe druk het was in de weekenden in Winterberg. Maar hier was het op de vrijdag nog wonderbaarlijk stil. Ik hees Scott in zijn skipak en moonboots. Hans pakte de slee. Eenmaal omgekleed en buiten de auto keek Scott ons verbouwereerd aan: “Waarom nemen jullie me het ene jaar mee naar het heerlijk warme Tenerife en waarom ben ik nu hier??”. Ik moet zeggen: die vraag stelden wij onszelf ook op dat moment..
wintersport winterberg
Scott liep met ons mee. Om bij de heuvel te komen, moest je een klein glibberig paadje op. Scott had besloten dat dat al het meest fantastische was dat hij ooit had gezien en gedaan, en gebruikte het paadje als een glijbaan. Na meer dan een paar keer waren we het toch echt zat, en tilden Scott mee een stukje verder. Tot ongenoegen van hem. Hij moest nu al helemaal niets van de slee hebben. De onderstaande foto is dan ook echt typerend voor die eerste ochtend in de sneeuw: Scott deed zijn eigen ding, was snel afgeleid door andere dingen en toen hij eenmaal een sneeuwbal (“mij bal!”) had gevonden, was de slee helemaal een no-go. Zelfs als we het voor deden, zoals op de foto. Hij keek niet eens, haha. Drie keer hebben we hem zonder krijsen op de slee gekregen om met ons naar beneden te zeilen.
wintersport winterberg wintersport winterberg
We besloten dat het wel mooi was geweest en gingen aan de warme choco en apfelstrudel. We deden nog een korte poging in de sneeuw en probeerde Scott te paaien met de Hema likkoekjes. Maar nee, ook daardoor ging hij niet alsnog van harte aan het sleeΓ«n. Daarna pakten we Scott weer uit en reden de 50 min weer terug naar het hotel. Scott had nog wel even de grootste praatjes op zijn manier voordat hij knock-out ging: hij was “woeoeoeoeoeiii nejen” (‘woei, naar beneden’ vrij vertaald) geweest. Ja Scott, wel drie hele keren. Nou nou.. Toch had het allemaal blijkbaar best indruk gemaakt.
Die avond reden we weer heen en weer naar Winterberg (best een leuk stadje, maar niet het idyllische wat ik had gedacht). Voor een verrassend lekkere pizza daar in het dorp (wel rete-zout, hele avond nog dorst gehad!), met een bijzondere bediening. Niet uit te leggen, moet jezelf zien en meemaken. Tipje van de sluier: je mag alleen contant afrekenen bij een kleine Derrick look-a-like met signature bril en een leren gilet. Say no more…
wintersport winterberg

Dag 3: bijna de hoop opgegeven

De volgende ochtend reden we weer naar dezelfde plek (Ruhrquellenhutte, Haarfelder Strasse 101 Winterberg). Weer iedereen ingepakt en de oldskool-slee mee op stap. Scott had meteen een mental break down op het slee-veld, dus de slee was weer niks. Gisteren voor we weggingen had hij de blauwe, plastic huursleetjes met stuur zien staan en heel hard “auto!” geroepen. Afgesproken hadden we dat als hij weer niet wilde sleeΓ«n op onze slee, we wel zo’n ding zouden huren. Het zou het proberen waard kunnen zijn. Zo gezegd zo gedaan. Onze hoop vervloog toen Scott er achter kwam dat dat blauwe ding helemaal geen loopauto was maar ook een verrekte slee. Nog een mental breakdown.. Hup, naar binnen aan de warme choco, appelsap en cola light. We twijfelden nog: meteen maar in de auto stappen of nog een laatste poging wagen? Blijkbaar had de appelsap wonderen gedaan en snapte Scott opeens het concept van de slee. Wel met concessies: we mochten niet voortrekken met het touwtje, we moesten wel duwen. Maar hey: hij deed het!
wintersport winterberg wintersport winterberg
De tweede keer was Hans natuurlijk meteen overmoedig en ging een flink stuk hoger om Scott te laten beginnen met sleeΓ«n. In de veronderstelling dat ik ‘em wel even ging tegen houden daar beneden. Tegen de tijd dat hij bij mijn in de buurt was, had Scott in zijn eentje op de slee een flinke snelheid bereikt. En vlak voordat hij bij mij was, veranderde de slee ook nog eens van richting. Scott ging al slingerend als een kleine kamikaze piloot door de mensen en wist – gelukkig – niemand te raken. Hij ging zo hard dat hij pas eindigde na het grindpad onderaan de heuvel en smakte eraf. Natuurlijk ging ik er zo goed en zo kwaad erachter aan in die nare skikleding. Iedereen kijken, lekker genant. Ik vervolgens doen alsof ik enorm geschrokken was en boos was op Hans, maar ik pieste zowat in mijn broek van het lachen en had spijt dat ik dit niet gefilmd had. We hadden without a doubt Funniest Home Video’s gewonnen! Tien jaar lang!

Daarna hebben we nog flink wat ritjes met Scott op de slee gemaakt. Van iets minder hoog. We vertrokken weer tegen 13:00 uur uit Winterberg en Scott viel met heerlijke rode wangetjes meteen in slaap in de auto.

(Ps: de waarschuwingen waren toch echt waar: op zaterdag was het superdruk!! Er waren zelfs verkeersregelaars op het terrein bij de Ruhrquellenhutte. Wij kwamen er rond 10:00 uur aan en konden toen gelukkig nog wel parkeren. Gelukkig zaten wij in een dorp aan de goede kant van Winterberg en stonden we niet in de file! Tip: probeer dus net als ons ook 1 of 2 dagen buiten het weekend mee te pakken!).

Natuurlijk weer veel te veel foto’s gemaakt, dus ik spam hier nog wat extra foto’s:
wintersport winterberg wintersport winterberg wintersport winterberg wintersport winterberg wintersport winterberg wintersport winterberg wintersport winterberg wintersport winterberg wintersport winterberg wintersport winterberg